Brokoli

Bugun zaman gectikce ayni kalamadigimizi farkettim. Goz bebeklerinden disari baktigim bedenin icinde her ne kadar hareket olmasa da zamanin var olduguna ikna edildim; Buyuyorum, buyuyoruz. Verdigimiz kararlar daha olgun, cektigimiz acilar daha derin, beraberimizdeki insanlar daha uzak ve yalnizlik hissi daha yogun. 
BIr cocuktum, bir genc oldum. Yaslanacagim, olecegim. Ilginc bir sekilde rahatlama hissi verdi butun bu buhran bana. Intihar esigindeki hasta ruhlu biri gibi degil de, olumden hala cekinen ama surekli tekerrur eden bu mutsuzluklardan bikmis biri gibi korkarak ve mutlulukla bakiyorum olume. Olum uzak ya da yakin bir gun gelecek ve ben buz gibi bir denize girer gibi yavas yavas icine salacagim kendimi. Ayak bileklerimden yukari dogru beni saran sogukluk hissine alismaya calisacagim. Titreye titreye, tepemdeki en son nokta da soguyana kadar batacagim derine. Cenem kitlenecek, agzimda kalan son bir oksijen parcasina tutunan parmaklarimi teker teker cozup veda etmekte zorlanacagim hayata.

iste her gecen gun, o gun yasadigin seylerin kotulugune ya da iyiligine bakilmaksizin, bu sona yaklastirildigini biliyor olmak korkutucu ve guzel. Bugun umitle bakiyorum yarina, yarin mutluyken korkuyla bakacagim.

Olum sevimli.
Brokoli gibi; tadi igrenc, ama bi sekilde sevebilecegime eminim:/

Ve en eglenceli kismi da, butun bu cikarimlari yapip, sayesinde kendi kendimi dehsete dusurmekten kisa sureli zevk aldigim, toprak kokulu ve klostrofobik dusuncelerimi brokoliye olan carpik askimla baglayabilmekteki kolaylik oldu. Buyuksun brokoli!